Hugo Tieleman en Coen van Ham tonen in een gezamenlijke presentatie hun laatste expressieve schilderijen van zaterdag 9 t/m maandag 18 april 2022, Kruisruimte, Eindhoven. Hugo toont zowel grote doeken als kleine werken op papier. Coen toont een panoramisch werk van zestien meter en werken uit de teruggetrokken tijd: ‘inner identity’. Speciaal voor deze expositie schreef kunsthistoricus Rebecca Nelemans een reflectie op het werk van beide kunstenaars in deze catalogus. Meer informatie? www.artconnections.nl

over de expositie

Hugo richt hierbij zijn blik op de natuur, landschap en de menselijke invloed daarop. Kijk je naar Coen’s werk, dan ervaar je de innerlijke mens met zijn angsten, gevoelens en verlangens. In de expositie ontdek je zo jouw eigen toekomstbeeld waarin mens en natuur op elkaar reageren.

Ter gelegenheid van deze expositie worden 10 special editions uitgegeven met ieder twee unieke werken op papier van beide kunstenaars.

Hugo Tieleman
In zijn schilderijen onderzoekt Hugo Tieleman (1982) het contrast op tussen de natuur en de invloed van de mens daarop. Hij ziet zijn werken niet als een aanklacht, maar wil de interactie tussen mens en natuur laten zien.

coen van ham
De menselijke ontmoeting staat in het werk van multitalent Coen van Ham (1971) centraal. Hij onderzoekt daarbij het fysieke lichaam en de psyche. Zo ontstaan gelaagde schilderijen vanuit emoties, context en waarden.

 

locatie

de kruisruimte
Generaal Bothastraat 7E
5642 NJ Eindhoven
gratis parkeren
buslijn 5

openingstijden
9 t/m 18 april 2022
elke dag van 13:00-17:00 uur, maandag 11 april gesloten, entree en catalogus zijn gratis.

Deze expositie wordt mede mogelijk gemaakt door Stichting Cultuur Eindhoven en De Kruisruimte

integrale tekst van Rebecca Nelemans over het werk van Coen van Ham

Als ontwerper is Coen van Ham al jaren intensief aan het nadenken over identiteit en hoe die vorm te geven. Het is niet vreemd dat identiteit ook zo’n grote rol speelt in zijn vrije werk. Daarom werkt Van Ham altijd met model, naar model. Het gaat hem niet om een realistisch portret van het naakte uiterlijk van de mensen die op zijn bank plaats nemen, al begint elk doek precies daarmee. Maar door een intensief contact en lange gesprekken tijdens het schilderen, ontstaat het uiteindelijke, haast abstract expressionistische doek.

Met zijn acrylschilderijen past hij in een traditie die via de vroege Wassily Kandinsky, langs Anselm Gorky en Willem de Kooning naar schilders als Francis Bacon en Adrian Ghenie loopt. Kunstenaars die voorbij de zichtbare werkelijkheid proberen te kijken, zonder die werkelijkheid echt uit het oog te verliezen. Ook Van Ham schildert door, op zoek naar de emoties, het innerlijke leven, de identiteit en het karakter van zijn modellen: “Ik schilder portretten van iemands binnenkant.” Zijn intuïtie speelt daarbij een grote rol. En zijn opleiding tot neuro linguïstisch programmeer (NLP-) coach helpt hem door te dringen tot dat waar het model zich wellicht niet bewust van is.

Het schilderkunstige proces is voor hem bijna omgekeerd evenredig aan ontwerpen. Als ontwerper schept hij orde in de chaos. Als schilder gaat hij juist het gevecht met het menselijke instinct aan. Zoals met het feit dat borsten en piemels altijd de eerste en meeste aandacht trekken. Dat een model vooral met zijn of haar uiterlijk bezig is. Of dat er spanningen voelbaar zijn bij een stel dat voor hem poseert.

Sinds hij een jaar of zeven geleden meer tijd vrij maakte voor zijn autonome werk, was het model leidend. In de lockdown van voorjaar 2020 werd dat ingewikkeld. Hij maakte een aantal zelfportretjes en bladerde opnieuw door oude schetsen. Daardoor ging hij verder werken op oude doeken van eerdere modellen. Sinds het weer kan en mag, dienen de modellen zich –op basis van wat ze van de schilder gezien hebben– zelf aan. De serie inner identity borduurt nog voort op het vroegere werk. In het schilderij space sausage bijvoorbeeld verbeeldt de kleurrijke verentooi het innerlijke leven van de bevriende kunstenaar die experimenteert met psychedelica, op de plaats van zijn rechterhand ontwaren we een kleurrijk palet.

Maar bij Van Ham is er tijdens die pandemie ook iets veranderd. De periode van isolement en bezinning heeft hem sterker gemaakt. Niet langer volgt hij wat het model met zich meebrengt, maar neemt hij steeds meer de regie. De raad van zijn goede vriend en collega Tieleman om groter te gaan werken heeft hij ter harte genomen. In de meest recente achtdelige serie the eighth day, met doeken van elk één bij twee meter, startte hij vanuit een vooropgezet plan. Hij liet zijn modellen door hem bedachte poses aannemen. Niet langer voert het innerlijke leven van het model de boventoon, al herkennen we in part 3 van deze serie nog duidelijk hoe het model vooral oppervlakkig blij is met zijn gespierde torso.

Van Ham lijkt zich met deze serie als schilder volwassen te verklaren en de strijd aan te gaan met de oude meesters. De doeken die in een cirkel opgesteld worden, roepen uiteraard allereerst herinneringen op aan de plafondschilderingen die Michelangelo Buonarroti maakte voor de Sixtijnse kapel – die ook toen al eerder een ode waren aan het mannelijke naakt dan aan de verhalen uit de bijbel. Maar als je wat langer kijkt naar herken je het wellustig plezierige naakt van de 18e eeuwse Jean-Honoré Fragonard dat hier een verbond is aangegaan met het unheimische kleurgebruik van de 16e eeuwse El Greco. In part 7 sluit Van Ham zelfs aan bij een traditie van dode christussen van Giovanni Bellini tot Rembrandt van Rijn. Met een – volgens de schilder toevallig ontstaan – halo rond het hoofd van de liggende figuur, weet hij een eigen versie te schilderen van dit kunsthistorische archetype, zonder dat de figuur het gevoel van eigentijdse terloopsheid verliest. In de afhangende rechterarm treffen we immers het altijd aanwezige mobiel.